Gonlumun Nazli Guzeline

"Yarin sabah erken kalkiyoruz, alisverise gidiyoruz" dedin, "peki" dedim. Yaz tatilinde sabah erken kalkmanin ne kadar can sikici oldugunu bilmeme ragmen. Hem de ne erken kalkmak; ben diyeyim 'sabah alti', sen de 'bes'. Ama olsun senin soyledigin hicbirseye itiraz etmedim ki ben zaten. Uykulu, kocaman gozlerimi ogusturarak elinden tuttum, sabahin erken saatlerinde dustuk yollara.

Daha yapmaktan hoslanmadigim pek cok seyi yaptim seninle, sesimi cikarmadan. Uc-dort defa otobus-dolmus degistirerek Ankara'nin bir ucundan diger ucuna gitmek gibi, hic tanimadigim akrabalarla saatlerce sohbet etmek, kocaman teyzelerin 'ay ne kadar da buyumus gormeyeli' tarzindan birbirinin ayni sozlerine maruz kalmak gibi.

Tek bir sey bana yetiyordu; senin yaninda olabilmek. Yururken golgelerimize bakardim. Benim golgem seninkinin dortte biri bile etmezken adimlarimi seninkine karistirir, golgemi seninkinin altina gecirmeye calisirdim. Sanitim hayatta tek istegim buydu o zamanlar. Senin golgenin altina karismak, hep orada yasamak.

Bir kere soylememle gece yarisi kalkar tatli yapardin bana, bir cigligimla kosar bahcedeki agaclara dadanan cocuklari kovalardin, sacimi hic acitmadan tarardin.

Nerende barindirirdin bu kadar sevgiyi, nasil bu kadar sabirli olabilirdin bilmiyorum. 'Sabir' kelimesi hala seninle ozdes benim icin. Onca acilar, onca kotulukler yasadin ama hicbirini anmadin. Hic kimseye kotu laf etmedin. "Kotu laf sahibine aittir" dedin hep. Sabrinla beraber ofkeni ve uzuntunu de icine gommeyi basardin, hepsi seninle beraber kapali bir kutu gibi kaldi bize. Sararmis bir fotografin icine gomulerek bakar ve o anlarda senin ne dusundugunu anlamaya calisirim hala.

Sen bize geldiginde dunyalar benim oldu, sen gittiginde hep agladim. Ihtilal yapildigi gun bile askerleri asip bize gelmeyi basardin; soyledigine gore sirf bana soz verdigin icin. Sirf bu bile benim kahramanim olmana yeterdi de artardi bile.

Beni hic bir zaman sana benzetmediler, ben kara gozlu(senin menekse gozlerinin yanindan bile gecmeyen), kara sacli obur tarafin cocuguydum. Kendimi hic seninle kiyasalamaya cesaret bile edemezdim ama simdi aynaya bakiyorum. Genisleyen vucudumla ne kadar da seni andiriyormusum gibi geliyor bana. Upuzun kollarimla ben de senin gibi dunyayi kavrayabiliyorum. Iki oglumu birden kucaklayabiliyorum. Ayni senin gibi yirmi kiloluk cuvali sirtima yukluyorum, boya yapiyorum, tamir yapiyorum, hamur da aciyorum. Hic benzetmedikleri ben, her gecen gun senin gibi olma yolunda ilerliyorum.

Sabri ogreniyorum, sevmedigim insanlar hakkinda bile atip tutmamaya calisiyorum, kalbime binbir turlu sevgi sigdiriyorum, en onemlisi insanlari bagislamayi ogreniyorum. Bana en cok kotuluk edenleri bile.

Bana neler ogrettin, ben senden neler ogrendim. Bir kere olsun kendi evimde sana yemek yapamadim ama dedigin gibi arkandan hep senin icin dua ettim. Sadece bunu istedigini soylerdin.

Senden ogrenmedigimi sandigin halde seni izleye izleye kafama kazinan manti aciyorum simdi ve seni dusunuyorum. Acaba mutlu oldun mu? Sevildigini hissettin mi? Benim gibi manti bukerken hayatin muhasebesini yaparmiydin kafanda? Benim icin herseyden onemlisi onalti yil sonra sen de simdi beni gorsen sana benzedigimi dusunur muydun? Bir dakika bile ruyalarimdan cikmadin, hep seni en son gordugum halinlesin hayalimde. "Madem ki gelin kizsin tak bakalim tum takilarini da gorelim" diyorsun ve ben de sizin tum kahkalarinizla beraber onlarca bilezigi, kolyeyi her yerime takip takistiriyorum.

Basortunu sakliyorum hala, sanki sen kokuyor. Seni cok ama cok ozluyorum anneannecigim...

*Bir kere en sevdigin cicegi sordugumda 'gul' demistin de, sana ne olursa olsun her yerde buldugum gul kartpostallarini toplardim. Yine gul gonderiyorum bahcemden sana, yattigin yerde.