Blog Arkadaslarima Tesekkuru Borc Bilirim

Dun uzunca bir sure daha once hic okumadigim bloglari okudum. Oradan oraya derken, bircok siteye suruklendim. Kimilerinden birkac saniye icinde ciktim, kimilerini ilk postlarina kadar okudum. Hicbiri yemek blogu degildi, dunyanin degisik yerlerinde oturan, bir amac ugruna ayak basilmamis yerlere giden, yasadiklari yerleri ve oradaki insanlari anlatan bloglardi bunlar.

Kimileri benim de bildigim, sevdigim yazarlardan benim bilmedigim yazilarinin alintilarini yapmis(ki okumak cok hosuma gitti), kimileri yasadigi yerdeki insan haklarindan dem vurmus, kimisi yaygin olarak yasama gecirilmesine ugrasilan alternatif enerji kaynaklarindan bahsetmis. Kimi de basitce kendi yasantisini anlatiyordu. O kadar guzel yasamlar okudum ki, bir an kendimi oralarda hayal ettim. Ingilterede bir kucuk kasabada, okyanusun benim yasamadigim kiyilarinda, Afrikanin belki de hic ayagimi bile basamayacagim topraklarinda veya uzun yillar yasadigim Ankara'mda...

Bir kere daha internete ve tabii daha da otesi bloglara tesekkur etmek gecti icimden. Simdi boyle blog yazmak olmasa ben Afrikada yasayan birinin anilarini ne zaman gelecekti de okuyacaktim acaba? Kitap haline bastirip da benim elime gecmesi filan olasilik hesaplarina gore kactir acaba?

Birden kendimi bu zinde, dinc birkac insanin hayat hikayesi karsisinda asiri tembel hissettim. Kendi kendime defalarca soz vermeme ragmen uc adimlik yerdeki kosu bandimla beraberligimi kesmis olmaktan dolayi bile utanc duydum. Tembelligin hic bir bahanesi yok, tembellik basli basina bir kaos zaten. Oturdukca insanin alt kismi oturdugu yerin seklini aliyor ve insan daha onceleri sayili yemege bile korktugu truffle'lari birer birer mideye indirmekte bir bais gormemeye basliyor. Cunku biri de bir, bini de bir hale geliyorlar bir sure sonra insanin gozunde.
Ya da kendimize baktigimiz noktada hersey sut-liman gorunmeye basliyor ki, insan boyle bir anda anliyor o noktanin coktan degismesi gerektigini.

Birkac sene once 52 yasinda oldugunu ogrendigim Dr.Phill'in karisinin ne kadar da genc ve guzel gorundugunu dusundugumde Robin soyle demisti "bir tane bedenim var ve ona iyi bakmak zorundayim, beni uzun yillar tasimasini istiyorum cunku". E benim birkac tane mi bedenim var?

Sanki kafama birseyler dusmus gibi yerimden kalktim, kosu bandi ile tekrar bir anlasma imzaladim, sonra ustundeyken dinleyip de icimden gelen durduramadigim o enerji neticesinde eve gelip ayni muzikleri teybe koyup bu kez dans ederek yemek yaptim.

Kesinlikle dans ederek yemek yapmak daha uzun zaman aliyor ama daha keyifli oldugu da ortada. Cocuklarla da daha cok eglendik, daha cok gulduk, daha cok yuvarlandik yerlerde, ben daha az yoruldum, daha cok mutlu oldum ama. Sanirim bu birkac blogu okumaya devam edecegim, bana ic sesimi dinlettiler; hep susturmaya calistigim...